Innerlijke groei

“Mama, jij bent een kleine mama hé” is de pientere opmerking die ik de laatste weken (te) vaak mag aanhoren van mijn 3-jarige (niet zo grote) kleuter. Waarop ik dan vol zelfvertrouwen reageer met ‘dat klopt schatteke, je hebt een kleine mama’.

Mijn lengte als symbool voor mijn zelfvertrouwen

Ooit was dat anders… Zolang ik mij herinner was ik de kleinste. De kleinste van de klas, van de dansclub, van de collega’s, groep vrienden, familie,... Hoe kan het ook bijna anders? met mijn zuinige 152 cm… In mijn kindertijd en pubertijd oogde ik uiterlijk  veel jonger dan mijn kalenderleeftijd. Mijn ouders zagen daar de voordelen van in; zo konden ze soms wel eens minder inkom betalen… ik echter, ik vond dat allesbehalve leuk…

Ik werd vaak aanzien als jonger dan ik was, terwijl ik me vanbinnen ouder voelde. Ik kreeg ook vaak de opmerking ‘jij bent wel echt klein hé’ en dan dacht ik telkens ‘bedankt om zo adequaat objectieve feiten vast te stellen’.

In het middelbaar zag ik er nog ‘lang’ uit als een kind, terwijl vele meisjes van de klas al echte vrouwen waren geworden. Dus wat deed ik dan? De meest oncomfortabele hakken dragen (why?!!), te veel make- up aanbrengen en als kers op de taart nog enkele piercings laten plaatsen (hoe haalde ik het in mijn hoofd?!). Ik deed dit allemaal om ouder te kunnen lijken.

Wat heb ik het ook vervloekt om slechts schoenmaat 35 te hebben… Net te klein voor de damesafdeling in de standaard (lees: niet megadure) winkels. Dus ik kocht schoenen die te groot waren, erg handig was dat niet… Achteraf bekeken denk ik met medelijden aan die levensfase terug;  ‘waarom wou ik toch zo anders zijn dan ik was?’.

Vandaag de dag is dat anders, als mensen me nu jonger schatten dan ik ben, ben ik trots! Klein zijn kan best schattig zijn, toch? En rond die schoenmaat, daar zie ik nu de voordelen van in; ; ik kan mijn schoenen kopen op de kinderafdeling en die zijn vaak goedkoper!

Als dat niet (op)groeien is? :)

Ik weet nog dat ik soms pijn had in mijn lichaam als kind en dat mijn mama dan vol hoop antwoordde ‘dat zullen groeipijnen zijn’. God, wat hoopte ik dat ze gelijk had… En ergens had ze gelijk, want dat deed ik wel hoor, groeien. Soms zelfs sneller dan leeftijdsgenoten, alleen was dat aan de binnenkant.

Zo probeer ik de onzichtbare pijnen die ik nu dagelijks heb ook te bekijken, als ‘groei-pijnen’. Want innerlijke groei duurt een levenlang. Elke dag dat ik pijn heb en vermoeid ben, probeer ik te groeien als persoon, probeer ik anders naar de pijn te kijken, naar mijn beperkingen te kijken, probeer ik mogelijkheden te zien in plaats van de obstakels. En die obstakels zijn er zeker en vast, maar ik heb de indruk dat ik er met mee groei ?

Alles is vergankelijk...

Een mens verandert voortdurend, net als alles in de natuur. Niets is onveranderlijk. We worden geboren, groeien op, we worden ouder, we worden ziek, we sterven. Vasthouden aan het verleden is iets wat ik spontaan geneigd ben te doen…dat zit een beetje in mijn aangeleerde natuur? Vanuit perfectionisme? Controledwang?

Vasthouden aan de persoon die ik was voor ik ziek werd, het leven dat ik had voor ik thuis kwam te zitten, zeer krampachtig, aan alle activiteiten die ik voorheen wel kon... maar ik merk gaandeweg dat vasthouden groei blokkeert, en zoals je weet heeft ‘groei’ altijd een belangrijke plaats in mijn leven ingenomen :).

Dus probeer ik nu bewuster mee te gaan met de veranderingen die het leven voor mij in petto heeft.

Ik balanceer dagelijks op een dunne koord van willen vasthouden aan het leven dat ik kende en bewust openstaan voor verdere groei. Dit gaat niet vanzelf hoor, zo makkelijk is het leven ook weer niet… Maar moeilijk gaat ook zeggen ze altijd, ik hou me daar dan liever aan vast?

Posttraumatische groei ofzo?

Als het over trauma’s gaat, kun je me al een van de ‘grotere’ noemen, denk ik… want trauma’s doen ‘groeien’. Ze laten je anders naar de realiteit van het leven kijken, andere mogelijkheden zien, genieten van kleine lichtpuntjes die je anders gewoon niet kan zien. Het perspectief verandert. En met elk ‘trauma’, hoe klein of hoe groot ook, verkleint het belang van mijn fysieke cm’s, want het proces dat ik doormaak is iets groots, zelfs levenslang. Dat is ‘leven’ denk ik, continu ‘groeien’.

Dus als ik nu terugkon gaan naar mijn kinderjaren en puberteit, zou ik mezelf geruststellen met dat ik een levenlang zal groeien.

Zelfliefde

En zo kom ik dan tot ‘zelfliefde’ volgens mij. Liefste lezer, lieve medemens, hoe groot of hoe klein je ook mag zijn, hoe je er ook uitziet, welke grote of kleine twijfels je ook hebt, één ding is zeker; veranderen doen we allemaal.

Maar jezelf leren accepteren zoals je op dit moment bent en dit ook naar anderen toe doen, is volgens mij een heel groot gebaar…

Veel liefs,

Shauni