Het gezicht achter deze blog

Hallo lieve levens(lot)genoot,

ik verwelkom jou graag op mijn allereerste blog!

Ik ben Shauni Boeykens (30 j), een (gevoelige) mama van een actief zoontje Léon (3 j) en daarnaast gelukkig getrouwd met mijn lieve en steunende man Xander (31j).

Ik ben in 2014 afgestudeerd als bachelor in de psychiatrische verpleegkunde aan de Thomas More hogeschool te Mechelen, gevolgd door 7 jaar werkervaring in een algemeen psychiatrisch ziekenhuis als psych. verpleegkundige (en stagementor) op een afdeling voor ouderenzorg en nadien enkele jaren in de verslavingszorg.

Sinds oktober 2021 werk ik als jobcoach/trajectbegeleider bij een OCMW. Maar momenteel ben ik arbeidsongeschikt sinds januari 2023 omwille van een burn-out en jarenlange klachten van chronische vermoeidheid/fibromyalgie.

In 2023 volgde ik een meerdaagse cursus 'transcendente meditatie' en een online cursus rond mindfulnessbased cognitieve gedragstherapie. Daarna volgde ik een online cursus van een orthomoleculair voedingsdeskundige over de impact van voeding op onze lichamelijke en mentale gezondheid en tussendoor ook nog enkele webinars rond hoogsensitiviteit (want ja hoor, ik ben net als de minderheid van de bevolking (20%) gevoeliger dan gemiddeld.)

In maart 2024 heb ik in avondonderwijs het diploma van burn-outcoach behaald.

Daarnaast ben ik lid van een Vlaamse lotgenotenvereniging voor CVS en fibromyalgie en zet me daar als vrijwilliger in voor het organiseren en begeleiden van online lotgenotenbijeenkomsten en help mee bij de bewustmaking/ bekendmaking van de (impact van de) ziekte voor de bredere maatschappelijke omgeving.

Mijn hobby's zijn; mediteren, wandelen, fietsen, boeken lezen, podcasts luisteren, gastronomisch dineren, onder vrienden & familie vertoeven, thee drinken en deze blog schrijven. Ik lees hoofdzakelijk non-fictieboeken die te maken hebben met (evolutie)psychologie, socio-culturele problemen, boeddhisme, mindfulness, hoogsensitiviteit, voeding en levensstijl, meditatie, filosofie en zelfhulpboeken rond zinvol leven met chronische beperkingen/ziekte.

MAARRR... waarom deze blog?

Omdat ik graag maatschappelijk moeilijke thema's bespreek en een bijzondere interesse heb in alles wat met mentale gezondheid te maken heeft. Ook omdat ik vanuit mijn eigen herstelproces en (zelf)ontwikkelingsdrang nood heb aan verbinding met lotgenoten.

Ik merk daarnaast dat openheid helpt in mijn eigen aanvaardingsproces en helpend is om grenzen te kunnen/durven stellen naar mijn omgeving. Dit zorgt dan voor minder schuldgevoel als ik 'weer eens niet kan voldoen' aan verwachtingen van anderen. Het leert me mijn grenzen beter begrijpen en bewaken en het zorgt dat ik milder kan zijn voor mezelf én de ander.

Deze inzichten en ervaringen vind ik voor mezelf heel waardevol en daarom wil ik ze niet voor mezelf houden.

Mij open en kwetsbaar opstellen vraagt soms de nodige moed maar ik merk dat het loont omdat op die manier mijn omgeving een concreter beeld krijgt van wat de impact is van chronische vermoeidheid, pijn & overprikkeling op mijn dagelijkse leven.

Ik streef er naar de vele vooroordelen t.a.v. chronisch onzichtbare ziektes ooit volledig te elimineren. Om op die manier de medemens die gebukt gaat onder het stigma van chronisch (onzichtbare) zieke zijn/haar eigen zinvol plaatsje te kunnen geven in de maatschappij. Waarin beperkingen geen belemmering hoeven te betekenen om kwaliteiten, passies en interesses te be-leven. Een beetje dromerig misschien? ik weet het, maar, dromen mag!

Al mijn blogposts zullen gebaseerd zijn op persoonlijke ervaringen rond relevante thema's. Hier en daar wat aangevuld met mijn ervaring als professioneel hulpverlener en inzichten die ik reeds heb mogen opdoen van mensen die mij inspireren, lotgenoten, professionals, boeken die ik heb gelezen, cursussen die ik heb gevolgd,...

Het is uiteraard niet mijn bedoeling professioneel advies te verlenen.

Benieuwd naar meer? Vergeet dan zeker niet om mijn pagina met blogposts eens te bezoeken! Laat gerust een berichtje achter!

ik hoop dat jullie er inspiratie kunnen uithalen om anders naar jezelf en de waarde van het leven te kijken (ook met chronische beperkingen) en dat ik me op mijn beurt ook verder door jullie kan laten inspireren.

Samen is het leven zoveel mooier dan alleen, toch?

Veel liefs,

Shauni Boeykens