Terug van nooit weg geweest...

Euhm, waar was ik gebleven?

Zoals jullie zagen is het enkele maanden geleden dat ik op dit kanaal nog iets postte. Dit komt niet omdat ik niet meer 'schrijf', wel omdat ik heel erg actief ben op mijn LinkedIn pagina (kun je volgen onder 'Shauni Boeykens'). Ondertussen volg ik ook de online opleiding tot patiënt-expert via Reumanet/ patient expert center. Daarnaast ben ik bij de algemene vergadering van 17 mei 2025 verkozen tot én actief als lid van het bestuursorgaan, binnen de Vlaamse Liga Voor Fibromyalgiepatiënten, waarbij ik ook een rol als content creator én contactpersoon voor zorg en welzijn opneem. Ik schrijf tussendoor ook blogs voor andere verenigingen/organisaties én ik werk sinds januari 2025 twee halve dagen per week (8u) als competentiecoach/sollicitatietrainer bij mijn zelfde werkgever (bovenop mijn invaliditeitsuitkering, binnen het systeem van progressieve werkhervatting). Dus het vraagt heel wat natuurlijk om alles te managen met het moederschap, alle drukte én verwachtingen van onze samenleving én mijn chronische gezondheidsproblemen.

Liefste (plus) papa’s, jullie doen er toe!

Naar aanleiding van afgelopen Vaderdag voel ik de behoefte om (ook) via dit kanaal wat neer te pennen. Dankjewel voor al jullie trots, steun, zorgen en liefde. In het bijzonder wil ik mijn man bedanken, de allerliefste papa voor ons zoontje. 🙏💙

Soms word ik emotioneel als ik hen samen zie. Hun band als vader en zoon ontroert me, juist omdat ik weet hoe waardevol het is. Onze zoon zit op een leeftijd waarin hij graag mama’s aandacht opeist, wat grappige, maar soms ook uitdagende momenten oplevert.

Mijn man is een ongelooflijk betrokken vader. Hij springt in waar ik soms moet afhaken, door mijn gezondheidsproblemen. Hij ging laatst nog mee op fietsdag met de kleuterklas, iets wat ik met gemengde gevoelens heb overgeslagen.

Hij gaat zwemmen met onze zoon, naar drukke evenementen waar mijn lichaam niet mee kan. Hij is er. Altijd. 💙

De normaalste zaak van de wereld is kostbaar

En dat besef raakt mij. Want hoe vaak ik me ook tekort voel als mama, ik besef telkens opnieuw dat ik dit niet alleen hoef te dragen. Wij vullen elkaar aan als ouders, en dat evenwicht… dat is zo kostbaar. 🙏

Misschien voel ik me soms extra verantwoordelijk, omdat ik zelf mijn papa aan een auto-ongeval verloor toen ik nog geen jaar oud was. Mijn man groeide grotendeels op met zijn vader, zijn moeder was psychisch erg kwetsbaar waardoor zij de zorg voor haar zoon slechts zeer beperkt kon opnemen. We weten dus allebei hoe het is om iets of iemand te missen. Misschien willen we daarom allebei zó graag aanwezig zijn…

En als ik weer eens overspoeld word door schuldgevoel dat ik niet alles kan doen wat ik zou willen door die ‘verdomde fibromyalgie’, dan kijk ik naar mijn zoontje…En dan voel ik trots & dankbaarheid.

Omdat hij wél mag opgroeien met een mama én een papa. Omdat hij elke dag liefde en veiligheid voelt.

Dat is geen evidentie. Niet voor mij. Niet voor mijn man. Voor vele kindjes niet…Maar voor hem is het de normaalste zaak van de wereld. En dat… is een zegen.

Voor wie er is, voor wie gemist wordt én voor wie in liefde voortleeft

Tot slot een woord voor mijn papa, Dirk Boeykens.

Hij stierf toen ik elf maanden oud was, op ongeveer de leeftijd die ik nu heb. Onze zoon draagt zijn naam als tweede naam. Zo leeft hij toch een beetje voort, alvast toch één generatie…

Ik mis hem, ik mis een vaderfiguur. Een leven lang. Ik herinner me hoe ik als kleuter vroeg aan mijn mama waarom andere kindjes een vader hadden en ik niet…Dan zei mijn mama dat papa in de hemel was. Zo ging ik dan op de schommel zitten in onze tuin, telkens hoger & hoger schommelen, zodat ik misschien tot in de hemel zou geraken om mijn papa te kunnen bezoeken. Dat moment vergeet ik nooit…

Ik vraag me al heel mijn leven af hoe het moet zijn om een papa te hebben die trots op me kan zijn, een opa om mee te spelen voor onze Léon, een sterke schouder waar ik op kan huilen op moeilijke dagen in het leven…

Daarom een extra warm dankjewel aan alle betrokken vaders, pluspapa’s en vaderfiguren.

🙏💙Jullie doen ertoe. Net zo hard als de mama’s.