Ons ‘Daantje Vulkaantje’

Ons driejarige zoontje zit momenteel in een vurige fase. Zijn driftbuien bereiken soms ongekende hoogten, en dat maakt deze periode alweer een pittige uitdaging in het ouderschap.

Is de peuterpuberteit voor altijd?

Bij ons zoontje begon de peuterpuberteit al rond anderhalf jaar. Toen kregen we te horen dat twee jaar een lastige fase zou zijn: “Ik ben twee en ik zeg nee.” Maar wat ik nu ervaar, is de "drie en ik wil het nu zeker nie"-fase, en die vind ik ook niet min… Godzijdank ben ik tegelijk zo dankbaar dat ik deze fases van ontwikkeling mag doorspartelen, ik ben mij ervan bewust, dat zelfs dat niet aan iedereen is gegeven…

Trotseren van hevige stormen

Net als ons Belgische weer is het bij ons thuis ook behoorlijk wisselvallig. De emoties van mijn zoontje slaan alle kanten op. In een paar seconden kan hij van lachen naar huilen naar woede omslaan.

Om met al die wilde emotiegolven om te gaan, gebruiken we peuterboekjes over gevoelens, waaronder ‘Daantje Vulkaantje’. In dit boekje wordt op zijn maat de vergelijking gemaakt met ‘emoties als lava in de buik van een vulkaan’, die steeds kunnen stijgen tot de vulkaan uiteindelijk uitbarst.

Wanneer ons zoontje een zoveelste driftbui heeft, benoemen we dat als: “Voel je je weer als Daantje Vulkaantje?” Zo proberen we hem enigszins inzicht te geven in al die intense lichamelijke sensaties die wij als mensen kunnen ervaren.

Deze leeftijdsfase is voor ons zoontje zelf natuurlijk ook intens; zoveel voelen, willen, denken & daar geen raad mee weten. Als ons klein mannetje last heeft van al zijn emoties, voel ik vooral veel compassie & een soms verlammende machteloosheid. Het gevoel dat ik hem niet goed kan helpen op die momenten, dat ik hem zijn gevoelens gewoon moet laten voelen, hoe intens ze ook soms lijken… & die (mee)beleving op zich, vraagt veel energie.

Het zit in de familie denk ik?

Voor mij is dit alweer niet alleen een ‘rozengeur en manenschijnverhaal’ maar een nieuwe leerfase in het ouderschap. Het voelt alsof alle emoties van mijn zoontje bij mij terechtkomen, en dat kan mijn energie vaak volledig opzuigen. Ik moet dan soms fysiek afstand kunnen nemen door even naar buiten te gaan of hulp te vragen voor opvang om ´zelfzorg’ in te plannen (lees: rust en stilte).

Het moederschap combineren met een ziekte als fibromyalgie blijft een zware opgave. Ik vind het lastig aan mezelf dat ik zo snel overprikkeld kan raken en voel me dan vaak falen als moeder.

Mijn peuter triggert gevoelens van rouw

Vorige week kreeg ik in het UZ Gent officieel de diagnose fibromyalgie. Er werd een proefbehandeling met nieuwe medicatie gestart, wat zorgde voor een zware week vol heftige bijwerkingen.

De stemmingswisselingen van mijn zoontje, in combinatie met de ingrijpende effecten van de medicijnen op mijn 'zijn', hebben deze week diepe gevoelens van rouw opnieuw getriggerd.

Over een grote (roze) olifant & een kast

Zoals psychotherapeut en ervaringsdeskundige op het gebied van CVS, Tine Van Ingelgem, treffend beschrijft, is mijn "roze olifant" weer uit de kast gekomen. Die olifant die ik vaak met alle macht probeer weg te stoppen. Maar eigenlijk is het beter om die roze olifant niet te dwingen in de kast te blijven, maar hem de ruimte te geven die hij verdient. Zo houd ik mijn handen en energie vrij om zinvollere dingen te doen, om ten volle te (be)leven.

Bij een chronische ziekte doorloop je een acceptatieproces dat eigenlijk een chronisch rouwproces is, ook wel 'levend verlies' genoemd. Dit rouwproces blijft doorgaan zolang je ermee moet leven. Het heeft geen duidelijk begin- of eindpunt; het is een cirkel waarin je vaak van de ene fase naar de andere gaat, of weer terugkeert naar een eerdere fase.

Er zijn momenten van innerlijke vrede en focus op wat er wel mogelijk is, op de kansen die je nog hebt. Maar er zijn ook dagen van diep verdriet over het verlies van je oude leven. Verdriet om de doelen & dromen die je door je chronische gezondheidsproblemen nooit zult bereiken en om het leven dat je nooit zult leiden.

Elke dag opnieuw kun je geconfronteerd worden met nieuwe verlieservaringen die voortkomen uit je gezondheidsproblemen. Een voorbeeld uit mijn leven is een berichtje dat ik kreeg van een vriendin die ik al sinds mijn kindertijd ken. Lange tijd had ik niets meer van haar gehoord. In eerste instantie liet ik het gebeuren, want iedereen heeft zijn eigen struggles in het leven, toch? Maar na een aantal maanden wilde ik toch weten waarom we geen contact meer hadden.

Haar antwoord: “Je bent veranderd en ik heb het daar moeilijk mee,” was ook een trigger. Het besef dat ik veranderd ben is er natuurlijk, want ik werd gedwongen door mijn eigen lijf om te veranderen, om anders te gaan leven & ik heb het daar ook moeilijk mee…ik hoorde weleens zeggen ´je krijgt wat je kreeg als je blijft doen wat je deed’… en een tweede burn-out wil ik toch koste wat het kost voorkomen.

In dit kader is het belangrijk om mezelf met mildheid te benaderen, om mezelf te vertellen dat deze rouwgevoelens er mogen zijn, dat ze erbij horen. Weten dat deze gevoelens ‘normale reacties’ zijn op veranderingen die het omgaan met mijn nieuwe realiteit en gezondheidsbeperkingen met zich meebrengen, zorgt al voor enige rust & geruststelling.

Ik laat me nu meer ´dragen’ door de golven in deze overweldigende zee van verandering & hou me vast of trek me op aan liefdevolle mensen die met me mee willen zwemmen, die me werkelijk omarmen zoals ik ben, ook in deze´nieuwe, veranderde vorm’. Zo kan ik er op mijn beurt ook zijn als zij hun leven een andere richting moeten/willen geven… want elkaar ‘vasthouden’ in deze heftige stormen van het leven, lijkt ons nog het meest van alles een gevoel van diepgaand geluk & verbinding te geven…

Lieve lotgenoot, weet dat je niet alleen bent met deze gevoelens. Het verwerken, het dagelijks omgaan met, het zoeken naar een nieuw evenwicht is geen gemakkelijke situatie en daar horen veel emoties bij. Laat die emoties toe en zoek eventueel inspiratie bij lotgenoten over hoe zij hiermee omgaan. Je staat er niet alleen voor.

Je moet het gewoon leren accepteren

En dan nog een kleine tip voor de ‘gezonde’ medemens: wees voorzichtig met het (vaak goedbedoelde maar onhandige) advies “je moet het maar gewoon accepteren,” want “zo gewoon is het allemaal niet…”

Liefs,

Shauni