Hoogsensitiviteit: een geschenk in vermomming?

Het is een tijdje geleden dat ik tijd en energie vond om aan een nieuwe blogpost te schrijven,

want het is, zoals jullie wel weten, niet zo evident om met een peuter van 3 jaar momentjes van focus en concentratie te vinden...

'Als willen maar kunnen was...'

Een zin dat ik onlangs las in het ledenmagazine van 'HSP Vlaanderen' (een lotgenotenvereniging voor hoogsensitieve personen). Eentje dat blijft hangen omdat het heel herkenbaar is voor mij.

"Als ik zou kunnen kiezen dan zou mijn leven er helemaal anders uitzien...of misschien ook niet?"

Als ik mag kiezen, opteer ik ervoor om te zijn zoals de gemiddelde mens, opdat ik 'beter' mee kan met de snelle & drukke maatschappij waarin we leven! Maar ja, dan zou ik mezelf niet zijn, dan zou ik kiezen om te zijn zoals iemand anders, zoals de 'rest'...

Dus ik weet dat dit geen optie is en dat ik vooral moet leren om mezelf te kunnen zijn in een maatschappij die soms andere (levens)doelen vooropstelt dan ik.

Ik moet eigenlijk oefenen in 'rebelser' worden én tegen gemeenschappelijke regels durven in gaan om mijn eigen leven te kunnen leiden. Dat vraagt best veel moed hoor... Want dat druist in tegen mijn verantwoordelijkheidsgevoel, plichtsgevoel en normbesef.

Het is de schuld van mijn hoogsensitieve zenuwstelsel :)

Net als 20 % van de bevolking ben ik 'belast' (of misschien gezegend?) met een hoogsensitief zenuwstelsel. Zou ik hier zelf voor kiezen als ik de keuze had? Neen, wat lijkt het mij toch fijn om soms minder te voelen en minder na te denken... even rust in mijn hoofd? zalig! Maar ik heb mijn leven te 'lijden' met dit lijf... en het wordt tijd dat ik dat kan én mag omarmen.

Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik telkens over mijn grenzen ging. Dat ik niet leek mee te kunnen met de snelheid waarin we verwacht worden te leven... ik vond mezelf zo zwak, ik ging zo bv. wanhopig naar een internist en vroeg haar 'waarom heb ik toch zoveel slaap nodig dokter, wat is er mis met mij?' waarop zij antwoordde met 'dat is de aard van het beestje, daar kan je niets aan veranderen, dat heb je te respecteren'. Ik had het als perfectionist zo moeilijk met dat antwoord!

Jaloezie

Ik ben niet jaloers van aard; materiaal, geld of status dat anderen bezitten is nooit iets waar ik met afgunst naar gekeken heb. Echter ben ik wel altijd 'jaloers' geweest op mensen die met 4 of 5u slaap lijken toe te komen... die door het leven schijnen te huppelen, het ene evenement na het andere bijwonen en zonder stress de ene reis na de andere beleven. Het leek voor mij altijd alsof ze meer tijd hadden om dingen te beleven; meer sociale activiteiten, hobby's, bijscholingen, overuren werken,...Alsof ze meer uren in een dag hebben om 'succesvol' te worden.

Ik, daarentegen, had altijd 9 uren slaap nodig! Wat problematisch was toen ik 'kersvers' moeder werd. Want iedereen weet dat slaap dan het allerlaatste is waar je 'tijd' voor hebt. ik begrijp het nog steeds niet hoor, hoe andere mama's alle 'ballen in de lucht houden' met meerdere kinderen? Ze verdienen een standbeeld als je het mij vraagt!

Wat ik nu wel begrijp is dat mijn hoogsensitieve zenuwstelsel daar voor iets tussen zit... dit in tegenstelling tot enkele jaren geleden. Ik heb bv. veel tijd alleen nodig in rust en stilte om mijn gedachten en gevoelens de vrije loop te laten, om te mijmeren, om te ademen, om te 'zijn'. Ik hou ervan om de vrijheid van een lege agenda te voelen en ik geniet van de rust die orde en een opgeruimd huis mij brengen (alweer een uitdaging met een driejarige actieve (volgens mij ook hooggevoelige) peuter).

Een persoonlijke handleiding

Wat jammer toch dat we niet geboren worden met een handleiding van onze eigen persoonlijkheid, dat zou pas makkelijk zijn! Het is de realiteit om 'al doende te leren', om gaandeweg op ons levenspad veel uitdagingen tegen te komen en te botsen op grenzen, zodat we deze grenzen leren herkennen en kunnen 'tackelen'.

Zoals in eerdere posts al vermeld was mijn burn-out mijn 'eye-opener'. Nadien werd ik lid van de HSP vereniging en heeft praten met andere HSP'ers heeft me veel (zelf)inzichten gegeven. Ik leer mijn grenzen verkennen (& ja die liggen een stuk lager dan de gemiddelde niet- hooggevoelige mens) en te accepteren.

Het probleem is, volgens mij, dat wij als Westerse mens de verbinding met ons lichaam vaak verloren zijn. In tegenstelling tot sommige andere (Oosterse) culturen. Alles lijkt te draaien rond 'wilskracht én motivatie' maar we vergeten dat ons lichaam een belangrijk deel uitmaakt van wie we zijn en waarnaar we te luisteren hebben. In mijn hoofd ben ik soms een extravert (ik maak wilde plannen, ik ben enthousiast, gedreven, perfectionistisch, creatief en zoek uitdaging) maar mijn lijf is duidelijk introvert en heeft momenten van ontprikkeling en rust nodig. Een balans zoeken tussen beide is dus een moeilijke 'evenwichtsoefening', maar onontbeerlijk volgens mij om een zinvol leven te kunnen leiden.

FOMO

Het alomgekende 'fear of missing out' in onze generatie legt jammer genoeg een extra druk op mensen van onze generatie én zeker op mensen met hooggevoeligheid. Wij (HSP's) willen net als iedereen geen evenementen missen, veel werken om 'succesvol' te zijn én overal bijhoren, maar ons lijf is daar niet mee akkoord. Dit maakt hooggevoelig zijn in deze samenleving soms extra confronterend want de beperkingen die hoogsensitiviteit met zich meebrengt lijkt daardoor op de voorgrond van ons leven te staan.

Veel mensen met HSP willen daarom liever niet zo gevoelig zijn, omdat het gewoon niet past in deze samenleving. Omdat er vanuit onwetendheid en onbegrip negatief naar wordt gekeken door mensen die gemiddeld gevoelig zijn.

Kunnen we streven van 'fear of missing out' naar 'joy of missing out'?

Mensen met hoogsensitiviteit of mensen met een gemiddelde gevoeligheid zijn verschillend van elkaar in 'beleven', maar zijn niet superieur of minder waard ten opzichte van elkaar, ze zijn gewoon anders. Laten we dat anders zijn van elkaar ook respecteren.

Want net zoals iemand die niet hoogsensitief is niet kan begrijpen waarom mensen met HSP zo gevoelig zijn, zo snel stress ervaren, moeilijk tegen drukte en prikkels kunnen, energieën van anderen mensen sterk kunnen aanvoelen, alles zo complex overdenken en daarin kunnen blijven hangen, zo begrijpen wij als hoogsensitieven ook niet hoe 'de rest' juist soms zo weinig emoties kunnen ervaren, snappen wij niet hoe bepaalde details in situaties niet worden opgemerkt of hoe weinig empatisch mensen soms kunnen communiceren. Dat is ook logisch, want ons brein werkt verschillend. Maar laten we open staan voor elkaars verschillen.

Burn-out, CVS, fibromyalgie bij mensen met HSP

Omdat we als Westerse mens niet geleerd hebben rekening te houden met ons lichaam, omdat we als hoogsensitieve mens perfectionistisch van aard zijn én vooral rekening houden met gevoelens van anderen in plaats van wat we zelf voelen, is de kans op het ontwikkelen van chronische (stress)gerelateerde aandoeningen veel groter. Veel mensen met HSP weten ook vaak niet dat ze het persoonskenmerk hebben, dit wordt pas vaak ontdekt nadat ze in een burn-out zijn terechtgekomen.

HSP is geen stoornis, maar een aangeboren persoonlijkheidskenmerk

Dus het vraagt lef om als HSP'er je eigen pad te kiezen. Als je leert leven met deze eigenschap in een leven dat bij je past zullen de beperkingen/nadelen dat het met zich meebrengt sterk verminderen en dan kan er gefocust worden op de kwaliteiten zoals het uiten en beleven van; gevoeligheid, empathie, verantwoordelijkheidsgevoel, sterke intuitie, creativiteit, passie/gedrevenheid, ruimdenkend zijn (out of the box denken), loyaliteit,...

Je moet doen wat je kunt, niet wat je wilt

Als hoogsensitieve persoon met fibromyalgie heb ik te luisteren naar vele grenzen, meer dan mij lief is. Ik heb mezelf daarom lang veroordeeld, ik heb mijn lichaam zelfs gehaat.... Maar de burn-out leerde mij dat ik dankbaar mag zijn om wat ik wel (aan)kan, om wat wel lukt, om de goeie dagen die ik heb. Ik leer gaandeweg de vermoeidheid en pijn een plaats te geven & ik ben niet meer boos op mijn lichaam, ik voel zelfs compassie.

Ik besef nu dat er niemand anders is die voor mijn lijf zal zorgen, behalve ikzelf. Deze manier van leven en denken lijkt zijn vruchten af te werpen want de diepe dalen zijn de laatste weken niet meer aanwezig geweest.

Ik vecht niet meer om te tonen dat ik 'het wel kan', ik doe gewoon wat wel lukt en geniet daarvan. Ik ben milder geworden naar mezelf en (de beperkingen) van anderen. We zijn allemaal zo uniek en toch allemaal mens met dezelfde basisbehoeften.

Gedicht

Ik sluit nog af met een sprekend gedichtje uit het ledenblad, omdat het mooi verwoordt waar mensen met hooggevoeligheid vaak mee worstelen. Ik hoop dat deze blog een inspiratie mag zijn om anders naar hoogsensitiviteit te kijken en voor de 'lotgenoten' om er anders mee te leren leven.

Laten we elkaar 'levens-zin' geven...

vaak wil ik wel

maar wil m'n lijf niet mee

dat is niet altijd

even gemakkelijk

om te aanvaarden

dus zeg ik dan toch maar JA

in plaats van NEE...

Liefs,

Shauni