Eindejaar

Enkele laatste woorden voor het einde van het jaar...

Leven met een chronische ziekte/beperking in deze prestatiegerichte maatschappij is niet evident. Toch is het voor mij zo bijzonder om te ervaren hoe ik in deze moeilijke tijd nog meer de kracht die schuilt in waarachtige connectie met anderen ben gaan appreciëren.

We nemen dat maar al te vaak aan als vanzelfsprekend, terwijl het een van de mooiste dingen is in het leven... oprechte verbinding met anderen. Dat de ander je bestaansrecht geeft, ongeacht jouw beperkingen. Dat is een waardevol leven volgens mij.

Ik hoop van harte dat iedereen zo een contacten mag hebben of vinden. Of dat iedereen dat kan leren 'zien' in de relaties die men heeft. Want de dingen anders leren zien, is anders leren kijken en dat houdt dus ook in om niet alles als vanzelfsprekend beschouwen.

Vanuit deze gedachten ontstond nog een kleine bedanking in de vorm van een gedicht, gericht aan mijn steunende echtgenoot.

'Bedankt om hoopvol te blijven en mij de moed te geven om soms zware steentjes weg te gooien en mij nu en dan mee te dragen als mijn rugzakje te zwaar wordt voor mij alleen. Zorg in al deze 'zorgen voor' ook steeds goed voor jezelf.'

" Lieve echtgenoot, lieve man

de laatste weken van alweer een verlopen jaar

nog even aftellen en dan zijn we klaar

klaar om samen ons leven te continueren

klaar om veel van elkaar te blijven leren

klaar om samen elkaar te dragen

op van die donkere soms gitzwarte dagen

klaar om samen nog veel dingen te bereiken

klaar om steeds elkaars denken te verrijken

klaar voor onze verdere reis, die hogesnelheidstrein die maar blijft gaan

klaar om in deze bijzondere treincoupé naast jouw zijde te blijven staan"

Aan iedereen gezellige en warme feesten gewenst en een jaar vol kleine mooie momenten, gezondheid en kracht om met tegenspoed om te gaan.

Liefs,

Shauni