Hoe het allemaal begon; mijn bevallingsverhaal...

Hoe mijn kraamtijd was? TE GEK VOOR WOORDEN!

Dat is het antwoord dat ik zou gegeven hebben moest iemand mij ooit die vraag gesteld hebben... Laat dat nu net een spoiler zijn in mijn bevallingsverhaal, niemand vroeg er naar maar ik had er wel nood aan...

Herkenbaar?

Het gevoel te hebben als enige in deze wereld een broze donkergrijze wolk te ervaren? Opmerkelijk toch dat de sociale media, internet, artikels,...ons leren dat er meerdere mama’s zijn zoals ik, zoals ons... lotgenoten dus...

In het bijzonder voor zij die nood hebben aan erkenning en verbondenheid wil ik graag mijn verhaal delen… Ik miste zelf die verbinding toen ik ze het meeste nodig had. Dit bracht me een passie, een passie om zelf meer verbinding te creëren.

Ik werd 2,5jaar geleden voor de eerste keer moeder van een prachtige zoon Léon.

Ik heb geen roze wolk ervaren...

Het is niet zoals sommigen beweren 'je zal dat allemaal snel vergeten zijn', het is een heel proces geweest om dit allemaal een plaats te geven en dat zal het nog een tijdje zijn...

Ik herinner mij na tien maanden van ‘proberen’ eindelijk de twee roze streepjes op de zwangerschapstest, intense gevoelens van warmte en dankbaarheid vulden mee mijn prille zwangere lichaam. Dat gevoel van warmte begon al snel als stoom uit mijn oren te komen toen ik elke ochtend zwetend boven het toilet hing…

Daarna werd ik moe, zo moe als een hond (en hondsdol van de hormonen? 😊) Ik kreeg zwangerschapshypertensie vanaf week 30, hield veeeel vocht vast en voelde me steeds meer uitgeput. Het was al snel duidelijk dat ik week 40 niet zou halen... Hoezo? Wat wil dat dan zeggen? Is dat niet gevaarlijk voor de ontwikkeling van ons kind dan?,....

Er startte een eenzame (corona)periode van wekelijkse bezoeken aan de gynaecoloog met metingen aan de monitor en opstart van (veel) medicatie om de bloeddruk te verlagen.

Week 35 was het zover, ik kreeg een ernstige pré-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging)

Ik moest kunstmatig ingeleid worden. De bevalling zelf heb ik als traumatisch ervaren of liever heeft mijn lijf als traumatisch ervaren! Ik bespaar verder de details want dan wordt het misschien voor moeders in spé ook wat beangstigend.

Kort samengevat kwam er na een lange nacht met kunstmatig opgewekte weeën geen vorderingen in de arbeid en werd ik plots via een spoedkeizersnede geopereerd onder epidurale verdoving.

De kraamtijd op neonatologie

De eerste weken van de kraamtijd brachten mijn man en ik door op neonatologie en dagelijks werd verder mijn bloeddruk opgevolgd. Ik zat letterlijk krom van de pijn van de operatie en was heftig onder de indruk van alles wat er gebeurd was, zoals de onvoorbereide ‘live mee te maken operatie aan mijn buik’. Niet min hoor, bewust zijn van dat getrek en gesleur aan uw buik...

Ik kreeg niet het magische moment mee van het uurtje knuffelen, mijn baby werd onmiddellijk meegenomen terwijl ze mijn buik dicht naaiden en ik eerst twee uur moest bekomen op recovery. Gelukkig (voor hem) kon mijn man mijn rol overnemen…

Ik werd na een tweetal uur met mijn ziekenhuisbed tot op neonatologie gebracht, mijn zoontje werd op mij gelegd. Ik herinner me dat ik te uitgeput en verdoofd was om te kunnen ervaren hoe mooi deze ontmoeting had kunnen zijn.

Rimpelloze baby :)

Ik herinner mij wel hoe mooi ik ons mini zoontje van een kleine 2kg vond, hoe trots ik was hoe hij op zo een korte tijd zo volmaakt kon zijn. Hij zag er ook echt rimpelloos uit, blijkbaar is dit typisch aan een keizersnede?

Tot daar mijn positieve gevoelens en gedachten…. Ik kreeg dezelfde avond last van slapeloosheid, angst, onrust, extreme uitputting, paniekaanvallen en na een maand moederschap steeds meer uitputtingssymptomen onder andere; tinnitus, zwarte vlekken voor mijn ogen zien, hyperalertheid, overbezorgdheid,… ik raakte mezelf en alle controle over lichaam en geest kwijt, ik voelde me letterlijk te gek voor woorden, althans zo heb ik dat aangevoeld. Ik kreeg de diagnose PTSS.

Tijd voor rust was er niet als kersverse moeder.

De maandenlange slapeloze nachten deden geen deugd, net als corona en nog vele andere virussen die onze baby van de kinderopvang telkens mee naar huis bracht.

Ik kreeg steeds meer uitputtingsverschijnselen en na twee jaar over mijn grenzen gaan zit ik momenteel enkele maanden thuis met een burn-out.

Mijn bevallingservaring had een impact op mijn leven, zoveel is zeker.

Tegelijkertijd was het ook een soort kruispunt

Als een poort naar een ander niveau van bewustzijn. Het is een lange zoektocht naar herstel, maar het doet me ook beseffen dat het leven niet zo maakbaar is als ik altijd dacht… Dat het leven kwetsbaarder is dan ik dacht.

Het maakt me milder voor mezelf en de ander, het is menselijk, het is onderdeel van het leven, van zijn en het wordt volgens mij tijd dat we alle vooroordelen m.b.t. chronische zieken, psychische problemen achter ons laten en wat meer stilstaan bij de kwetsbaarheid van het leven en hoe belangrijk dat verbinding en communicatie daarbij is.

Een mens is in wezen een sociaal wezen, dat had een evolutionaire reden, dit staat haaks op hoe onze maatschappij nu evolueert en functioneert, zeer individualistisch en met weinig begrip voor niet zo 'maakbare momenten in ons leven'.

Ik heb aan den lijve ondervonden dat een zenuwstelstel niet onaantastbaar is, draag er aub. zorg voor, neem voldoende tijd voor ontspanning, wees lief voor jezelf, omarm jezelf, geef jezelf tijd om moeilijke momenten te verwerken, vergelijk je niet met anderen.

Laten we focussen op onze krachten... we zijn meer dan alleen een diagnose! We zijn allemaal volmaakt onvolmaakte mensen, zolang we hier maar samen kunnen zijn, kunnen we veel aan toch?

Veel liefs en knuffels

een blijkbaar zeer gevoelige mama