'KOPP'-zorgen...
Een blogpost over liefde zonder grenzen.
Zottegem, 16/11/1993
De dag waarop ik 16 dagen na uitgerekende datum dan toch maar besliste om ter wereld te komen. Ik kon die dag ook niet meer wachten op de aanwezigheid van een gynaecoloog, eigenwijs als ik toen al was :).
Ik ben mijn moeders derde dochter (zij had al twee dochters uit een eerste huwelijk). Ik was niet gepland, maar heel erg gewenst. Voor mijn vader was ik zijn 'god', zijn eerste en laatste dochter. Iedereen dus dolgelukkig?!
Dat geluk bleek van korte duur...
want elf maanden later overleed mijn 32-jarige vader in een auto-ongeluk. Daar stond ze dan, mijn mama, alleenstaand met drie jonge kinderen...
Mijn mama had logischerwijs medische ondersteuning nodig bij het omgaan met deze zware gebeurtenis, waardoor ik mijn eerste verjaardag alvast op een psychiatrische afdeling moest gaan vieren (later koos ik voor psychiatrische verpleegkunde als beroep, circle of life?? :) )
Ik werd 8 weken lang gescheiden van mijn moeder, toen ik werd opgevangen door mijn oma. Over moeizame hechting gesproken...
Mama vertelde me dat ze vijf jaar nodig had om dit rouwproces een plaats te geven. Een mooie schets denk ik van de eerste jaren uit mijn leven... Ik werd al snel een 'moederskindje' genoemd, niet verwonderlijk toch?
Copingsmechanismen, coping watte?
Ik geloof dat de zwaarte van alle verdriet reeds van baby af sterk op mijn schouders rustte, zoals ze zeggen ben je als het ware een spons op die leeftijd. Daarnaast begrijp je niet wat al die zware emoties zijn, waar ze vandaan komen, of ze van jezelf zijn of van de ander,...
Ik kreeg meer en meer sterke gevoelens van verantwoordelijkheid naar mijn mama. Dit blijkt achteraf logisch, want als kind ben je afhankelijk van het welzijn van je verzorger voor het waarborgen van je eigen (over)leven. Zo slim is de natuur, zo ontwikkel je op vroege leeftijd al 'copingsmechanismen' (m.a.w. overlevingsstrategieën).
Hoe langer hoe meer primeerden mijn moeders gevoelens boven de mijne of van eender wie, want het besef groeide met de jaren dat als er haar iets zou overkomen, ik niemand had om op terug te vallen. Geen vader noch een moeder dan. Dat wou ik als kind koste wat het kost voorkomen. Ik had mijn moeder het liefst dicht in de buurt, zodat ik kon zien en voelen hoe het met haar ging.
Door de jaren heen bleek mijn mama nog meerdere episodes van emotioneel onevenwicht te zullen ervaren en steeds meer werd ik er mij van bewust dat ik haar gevoelens sterk kon aanvoelen en (dacht te kunnen) beïnvloeden, opdat ze zich wat beter zou voelen
Mijn mama haar depressieve episodes wisselden zich (gelukkig!) af met momenten van warme moederliefde en trots. De laatste jaren volgden de depressieve episodes echter korter op elkaar.
Jammer genoeg moest ik hierdoor verschillende keren mijn beminde moeder vinden toen zij alweer probeerde om zichzelf van haar lijden te verlossen. Dat zijn geen mooie herinneringen.
Opgroeien...
Door de jaren heen ontwikkelde ik zelf steeds verder natuurlijk, ik werd volwassen. Ik had een boeiende, maar uiterst drukke job als psychiatrisch verpleegkundige, ik ontmoette mijn man, ik werd zwanger van ons eerste kind, het huishouden werd niet uitgevoerd door kaboutertjes, we hadden het geluk een breed sociaal netwerk te hebben maar daaraan gekoppeld ook aan vele sociale verplichtingen te moeten voldoen enz...
En aja,... toen kreeg ik het zelf moeilijk... Ik kreeg ernstige burn-outverschijnselen. De PTSS door de traumatische bevalling was de spreekwoordelijke druppel die mijn emmer deed overlopen.
Hiermee wil ik graag de impact van een leven als KOPP-kind aanhalen; ik negeerde jarenlang mijn eigen grenzen, ik wou voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij, ik wou een goede mama zijn. Ik wou er ook nog steeds zijn als 'mantelzorger' voor mijn moeder en er het liefst van al op alle andere vlakken (zoals mijn job) bovenuit blinken. Alle ballen in de lucht houden zoals ze zeggen, ookal had ik al jaren te kampen met vermoeidheidsklachten. Ik bleef zolang ik kon doorgaan.
Mijn burn- out was een noodzakelijk kwaad
om mij te vertragen, om mij te doen stilstaan liever. Want stilstaan was/ is nodig. Of ik blijf voortgaan. Zo leerde ik dat als kind.... nooit opgeven!
Ik werd (on-gelukkig) gedwongen om te onderzoeken welke onbewuste overtuigingen uit mijn kindertijd zijn ontstaan waardoor het bewuste besef groeide dat deze niet meer helpend zijn in mijn leven op deze moment. Ik mag kiezen voor een ander pad, een andere weg, een andere manier van denken.
Ik startte sinds de bevalling van onze zoon (2.5 j geleden) een zware, donkere maar ook uiterst boeiende zelfontdekkingstocht. Die tocht blijkt een levenslange reis, zo weet ik nu. Ik hoef geen finish te halen of geen 10 op 10!
De poort naar het pad van bewustzijn is geopend, daardoor merk ik dat er in al die traumatische levenservaringen ook veel wijsheid verborgen zit. Als we het maar leren zien... maar dat is juist niet altijd evident.
In mijn volgende blogposts
is het mijn bedoeling om jullie mee te nemen in deze (zelfontdekkings)reis, in de hoop dat er zaken herkenbaar zijn voor iemand van jullie, dat er ervaringen of lessen zijn die ik heb geleerd waar jullie iets aan hebben of zelf iets mee kunnen. Of al is het maar opnieuw het taboe doorbreken rond (mentale) kwetsbaarheid en me als vertegenwoordiger op te stellen zodanig dat er meer verbinding en begrip groeit.
Ik wil nog graag positief afsluiten na een ietwat triestige blog met het feit dat ik dankbaar ben dat ik al heel wat inzichten heb mogen opdoen, dat ik mezelf beetje bij beetje beter leer kennen. Met als doel ooit de beste versie van mijn (authentieke) zelf te mogen worden en dit volledig te kunnen aanvaarden, zonder rekening te houden met culturele en maatschappelijke opvattingen en verwachtingen. Een zoektocht naar mijn eigen plekje in deze snelle en overprikkelende wereld.
Ik ben ook dankbaar voor mijn aanwezige leergierigheid en drang tot zelfontwikkeling. Het zorgde er al voor dat ik inspirerende mensen heb mogen ontmoeten en boeiende boeken heb kunnen lezen. We zijn allemaal reizigers op de zoektocht naar ons eigen leven, vergezeld van welke kwetsbaarheid dan ook, maar met de mogelijkheid om de regie in onze eigen handen te nemen. Dat geeft mij als HSP moeder met een chronische ziekte hoop. En hoop doet leven. Bewuster leven...
Veel liefs,
Shauni
Heel heel mooi geschreven meisje , liefs mama