De kracht van kwetsbaarheid (HSP)

Ik gebruik voor onderstaande blog vaak de afkorting 'HSP'. Deze afkorting staat voor hoogsensitieve persoonlijkheid/ persoon. Dit leest en schrijft makkelijker :)!

Deel 1: mijn ervaringen uit de kindertijd en puberteit...

Ik herinner mij dat ik als klein kind heel 'verlegen' werd genoemd (dit is geen typerend kenmerk van mensen met HSP, doch vaak voorkomend. Het gedrag/houding lijkt op verlegenheid, maar kan in wezen ook andere oorzaken hebben zoals geen nood op dat moment aan sociale contacten maar nood aan tijd alleen of onveiligheid bij bepaalde personen,...) Volgens mijn mama en eigen herinneringen verstopte ik me soms uren op mijn kamer of onder de tafel en zetel als ik wist dat we bezoek kregen.

Mijn schooltijd als hoogsensitieve kleuter/ lagere schoolkind

Ik herinner me dat ik telkens vlot aanvaard werd in de klasgroep en op mijn rapporten stond zelfs dat ik de rol kreeg als één van de leidende figuren van de klas. Ik ging graag naar school, ik had telkens hechte vrienden. Maar deze vriendengroepjes waren telkens zeer selectief en duurzaam. Ik was erg loyaal in mijn relaties/vriendschappen, maar ook selectief. Enkel kindjes die ik goed kon vertrouwen en waar ik mezelf bij kon zijn, daar hechtte ik me aan. Ik had geen nood aan variatie in mijn vriendschappen.

Ik herinner me dat ik in de kleutertijd en lagere schooltijd één beste vriendin had van Marokkaanse afkomst, deze vriendschap was mij erg veel waard. Ik ging zelf als kleine spruit (ostentatief) mee op straf staan toen zij door de juf een berisping kreeg, omdat ik vond dat dit onterecht was geweest. Dit 'incident' kwam nadien ook op mijn rapport onder de opmerking 'het is mooi dat je loyaal bent naar anderen, maar let hiermee op'.

Verlegen lijken

Mijn ietwat 'verlegen' ogende persoonlijkheid kwam ook tot uitdrukking op andere sociale gelegenheden zoals verjaardagsfeesten/ trouwfeesten/... Zo werd ik zenuwachtig als ik volgens de vastgelegde tafelschikking bij de kinderen moest gaan zitten en niet bij mijn mama of volwassenen mocht zitten. Ik had dan telkens het gevoel dat ik mezelf niet kon zijn, dat ik moést meespelen terwijl ik veel liever naar de interessante gesprekken van de 'grote mensen' luisterde én kon meespreken. Want ook dat was een opmerking dat ik vaker te horen kreeg op reeds jonge leeftijd; dat ik al sprak als een volwassene. Hoe ouder ik werd, hoe geruster ik was dat ik niet meer bij de kinderen moest gaan zitten.

Reeds op jonge leeftijd ben ik ook gestopt met echt te spelen, ik zat veel liever te praten, luisteren en te dagdromen. Verveling was een woord dat ik amper kende. Als ik dan toch zat te spelen dan kon ik dat goed alleen, ik kon mezelf goed en 'rustig' bezighouden. Ik herinner me vooral spelletjes als knutselen, kleding ontwerpen, leerkracht zijn, zelfstandige van een babykledingzaak of de barbiepoppen hun haar afknippen :).

Extraverte introvert?

Hoe verlegen ik kon overkomen naar (onbekende) volwassenen én kinderen, zo open én sociaal kon ik zijn als ik me veilig voelde onder vrienden en familie. Zo gaf ik vaak 'optredens' als kind voor mijn ouders. Dan zat ik op mijn kamer urenlang choreografieën te bedenken en oefenen (soms moesten mijn zus en broer hier volgzaam in zijn en de choreografie mee aanleren, sorry jongens! :D). Dit konden dansshows zijn of modeshows, waarbij ik voor elk liedje een andere outfit uitkoos en mijn haar en make-up anders deed.

Tijdens de secundaire schoolleeftijd kwam ik in mijn (veilige)klasgroep over als een echte extravert. Ik kwam over als assertief, gevoelig én een echt open boek. De nood aan het plezier dat ik overdag had aan de school en klasgenoten (goede hechte vrienden, praten over allerhande thema's, slappe lach tijdens de lessen, veel te veeel babbelen), zoveel nood had ik aan rust en stilte als de schooldag voorbij was. Ik deed mijn schoolwerk, was gedreven in het studeren (erg plichtsbewust) en had verder nood aan me- time op mijn kamer of wat TV. In de weekends deed ik een studentenjob en ik had reeds van op 15jarige leeftijd een lange relatie van 6jaar waar ik ook mijn ontspanning in vond.

Ik had zeker geen nood om dan ook nog af te spreken met vrienden/ klasgenoten en had ook geen tijd of energie over voor hobby's.

Veiligheid, structuur, standvastigheid, voorspelbaarheid

Daarnaast weet ik dat ik erg hield van standvastigheid en moeite had als klasgroepen 'overhoop gegooid' werden, als je met anderen moest samenwerken dan je beste vriendinnetje/vriendje en ik kon moeilijk aarden in grotere groepen met oppervlakkige contacten. Ik had ook wel een hekel aan spreekbeurten. Ik ging bijna nooit mee op schoolreis omdat ik het liefste thuis was in mijn bekende omgeving. Ik hield er absoluut niet van (nog steeds niet trouwens) om ergens anders dan thuis te slapen. De dagen voor ik op schooluitstap of schoolreis moest had ik vaker last van lichamelijke problemen door stress (diarree, buikkrampen,...).

Gevoeligheid (emoties, sferen, gevoelens van anderen, gebeurtenissen)

Ik was (en ben natuurlijk) ook enorm gevoelig aan groepssferen. Aan gevoelens van anderen. Als ik merkte dat andere mensen met negatieve gevoelens zaten nam ik deze vaak over. Ik merkte dat dit dan impact had op mijn gevoel, mijn stemming. Ik wist niet hoe dit kwam, ik had het vaak niet door. Ik weet ook wel dat ik me daar al van kindsaf vragen bij stelde. Ik vond het leven op dat vlak erg vermoeiend. Telkens maar de gevoelens van anderen overnemen en daarbij niet meer weten wat ik zelf voelde of dacht of wou...

Ik zag wel dat anderen hier niet zoveel last van hadden en ik voelde me hierdoor soms anders. Ik kon dat niet goed benoemen maar het heeft wel vaker in mijn hoofd gespeeld. Ik schaamde me er ook wel over. Want hoe vertel je dat je gevoelens en sferen aanvoelt op een intense manier zonder over te komen als 'raar/ abnormaal/ paranormaal/als een heks/....)?

Ik heb heel mijn leven regelmatig last gehad van stress en spanning, zonder dat ik wist waar deze spanning vandaan kwam. Ik ben deze lichamelijke signalen dan ook maar gaan negeren, ze hoorden er gewoon bij en ik zag mezelf gewoon als een overgevoelige zoals dat vaak wel eens werd benoemd. Als er nu één ding was dat ik niet wou zijn, dan was het 'overgevoelig', want dat was "zwak' voor mij. Mijn mama was ook gevoelig en zij was er niet altijd al te best uitgekomen... dus ik nam me voor om minder te voelen, gevoelens weg te duwen, dan zou ik 'sterker' zijn... Zo dacht ik dat tenminste...

Lichamelijke klachten (regelmatig voorkomend bij mensen met HSP)

Ik leefde altijd sterk in mijn hoofd. Ik had vele gedachten, ik beleefde emoties altijd zeer sterk, had al als baby last met het verteren van zuivel (lactose), kreeg op 17 jaar de diagnose prikkelbare darmsyndroom en op 25jaar lactoseintolerantie. Op 30 jaar kreeg ik ook te horen dat ik een histamine-intolerantie heb.

En zo stapelden de klachten zich maar op zonder dat ik er echt aandacht voor had. Ik dacht dat als ik er niet aan dacht, het vanzelf zou overgaan. Of een dafalganneke tegen de hoofdpijn, een maagtabletje tegen het zuur, wat tasectan tegen de diarree en voor de rest niet klagen maar werken en meedoen.

Ik heb erg geleerd om geen rekening te houden met mijn eigen (fysieke en emotionele) grenzen. Ik heb dit thuis niet geleerd en van school uit was dit ook niet echt een opleidingsonderdeel in onze Westerse cultuur. Ik zit al enkele jaren met de herkenning van hoogsensitiviteit als persoonseigenschap, maar ik wou het niet weten. Ik wou gewoon zijn zoals de 80 % van de bevolking, de gewone gevoelige mensen, niet de hooggevoelige... Hoe kon ik nu een label op mezelf gaan plakken dat door een deel van de bevolking ontkend wordt of afgedaan wordt als 'zever'? Dan maar toch gewoon verder doen alsof het niet bij mij hoort...doen alsof ik meekan met de rest...

Echter sinds ik mama werd en meer en meer last kreeg van zowel interne als externe prikkels en uiteindelijk in een burn-out met CVS klachten terechtkwam kon ik dit belangrijke deel van mezelf niet langer gaan ontkennen.

Mijn proces van erkenning, aanvaarding, inzicht

Ik deed enkele wetenschappelijke testen die je online kan vinden, ik werd lid van de vereniging voor hoogsensitiviteit in België, ik sprak erover met mijn psycholoog die dit absoluut bevestigde, ik las verschillende boeken (van grondlegster Elaine Aaron, Bieke Geenen,...), ik las ervaringsverhalen, ik sprak erover met lotgenoten, ging naar een massagetherapeute gespecialiseerd in HSP en durf het nu meer en meer luidop benoemen. Luidop, zodat ik het zelf kan beginnen geloven en aanvaarden.

Ik wil niet meer vechten tegen wie ik ben, ik wil mezelf graag zien zoals ik ben en het leven leiden dat bij mij past. Een pad vinden dat past bij mijn behoeften, bij mijn gevoelige zenuwstelsel, bij mijn normen en waarden, bij mijn interesses. Ik wil mijn kwaliteiten kunnen gebruiken, mijn valkuilen omarmen.

Ik geloof dat dat is wat de burn-out mij wil zeggen; leef je eigen leven Shauni, vergelijk je niet met anderen, zij hebben een ander zenuwstelsel, een andere informatieverwerking. Ik wil graag leren leven op een tempo dat bij mij past zodat ik ooit terug vol passie volwaardig deel kan uitmaken van de maatschappij. Het laatste boek over 'hoogsensitief omgaan met stress, floreer in een wereld vol prikkels' , van Séverine Van De Voorde beschouw ik nu als mijn 'bijbel', of mijn 'dharma' (boeddhisme). Het is alsof ik een boek over mezelf lees. Deze (h)erkenning doet deugd, ik ben dan toch niet zo raar want ik ben niet de enige...

Aan ieder die zich (deels) (h)erkent in mijn verhaal, kan ik aanraden om op zoek te gaan naar zichzelf. het is echt de moeite waard om jezelf beter te leren begrijpen. We leven in zo een drukke maatschappij, op automatische piloot; werken, huishouden, kinderen verzorgen, sociale verplichtingen,... waardoor we de tijd niet krijgen om bewust stil te staan en te vertragen. Om onszelf als volwassene te leren kennen (zijn deze waarden en normen van mij of van de maatschappij? Zijn deze gedachten mijn overtuigingen of van mijn moeder/ schoonmoeder/vader?....)

In plaats van boos te zijn op mezelf, probeer ik mijn weinige energie nu meer constructief te gebruiken...

Door deze burn-out krijg ik nu de tijd om deze zoektocht aan te gaan. Ik had het uiteraard liever niet gehad, maar het is dat de natuur het nodig vindt... Ik probeer er uit te leren. Ik hoop dat ieder van ons kan leren uit moeilijke momenten én van elkaar. Dat blijft mijn grootste boodschap. Laten we stoppen met veroordelen en elkaar over één kam scheren. Wat voor de één goed is, is dat niet voor de ander, er bestaat geen handleiding voor 'de mens'. Ik denk dat ze dat vanuit de klassieke geneeskunde ook meer en meer zullen inzien. Er is geen 'one size fits all'. Dus succes iedereen, succes met jullie eigen (be)leven.

In mijn volgende blogpost vertel ik over de uitdagingen waar ik als hoogsensitieve volwassene en mama mee te maken krijg en welke inzichten die deze uitdagingen mij tot hiertoe hebben gebracht.

Als jullie zelf (gelijkaardige) ervaringen hebben meegemaakt en nood hebben om deze te delen, hoor ik het graag. Als jullie inzichten willen verspreiden, ook hiermee super welkom om een reactie achter te laten of een berichtje te sturen!

Liefs

Shauni